Φόνος: Σάββατο πρωί

*** Θα το γράψω μόνο μια φορά, γιατί ευτυχώς εμένα δεν με πιάνει η σήμανση του ΕΡΣ:Αυτό το blog, μιλάει για φόνους. Από ανθρώπους που τους ευχαριστιούνται. Αν δεν γουστάρεις το πρότζεκτ,γύρνα διάβασε για τίποτε νεραιδοιστορίες στην Never Never land.Ήμουν σαφής, έτσι? Μπράβο το καλό παιδί!***


Σάββατο πρωί λοιπόν. Ωραία λιακάδα, γουστάρω να περπατάω στο δρόμο και να φορτίζω τις μπαταρίες μου στον ήλιο. Το γουστάρω λιγότερο όταν τα δίποδα που κατακλύζουν τους ίδιους δρόμους, ξεχνάνε τα όσα διδάχτηκαν (?) από τα 1,5 τους χρόνια, σχετικά με το να κρατούν την ευθεία όταν περπαούν, και πέφτουν πάνω σου αδιακρίτως.Μια, δυό, την τρίτη φορά, η κοπελίτσα-ΕΜΟ που περπατάει στην πήχτρα Τσιμισκή σάν να κάνει σουλάτσο στην αυλή του σπιτιού της, τρώει την σπρωξιά της:No hard feelings, εξάλλου βιάζομαι, έχω να βρεθώ με τους φίλους και συνάδελφούς μου για καφέ-και θάψιμο φυσικά (διότι σιγά μην άφηνα το ρεπό μου για να πιώ τον χάλια Freddo τους και να δω τις φάτσες τους:έχω τις υπόλοιπες 6 μέρες της κωλο-βδομάδας γι' αυτό!

Ώρα 2 παρά. Ξεκινάει το meeting-μή χέσω! Ποσοστό ατόμων που χωνεύω από την ομήγυρη? 2/4 :Αξιοπρεπές. Ποσοστό ατόμων από την ομήγυρη που θα'θελα να πίνω καφέ μαζί τους ανεξαρτήτως επαγγελματικών δεσμών? 1/4 :Αξιολύπητο. Το βουλώνω, και κάθομαι ν'ακούσω για τα κουτσομπολιά των άλλων καταστημάτων της αλυσίδας στην οποία εργαζόμαστε.Μπορεί να βγεί κανα λαυράκι,ειδάλλως, απλά θα σιχαθώ περισσότερο αυτούς που τα διαδίδουν, και δεν θα με πειράξει να τους σκοτώσω αργότερα...

Ώρα 2.30. Ήδη ο Freddo μου έχει τελειώσει (ναι, φυσικά και ήταν άθλιος!), και δεν μπορώ να καταλάβω, πως μπορεί κάποιοι άνθρωποι να κάνουν το επάγγελμα "ζωή" τους, αντικαθιστόντας την real one. Και σιγά την μαλακία που έχουμε για επάγγελμα-παροχή υπηρεσιών kiss my ass εντέλει! Κι εδώ ακούω τώρα τσουτσέκια να μαλώνουνε για το ποιός πούλησε 10 παπαράκια περισσότερα από τον άλλον, και ποiανού βρωμούσαν λιγότερο και είχαν όμως καλύτερη ποιότητα παπαρότριχας:ρε, άντε στο διάολο και ακόμη παραπέρα. Η καρέκλα μου δεν με κρατάει-στριφογυρίζω πάνω της σαν να καίνε από κάτω της ξυλοκάρβουνα. Τελικά δεν αντέχω: σηκώνομαι και αναποδογυρίζω το τραπέζι με όλα τα:ποτήρια (νερού/καφέ/χυμού-της μαλακισμένης), κινητά (το δικό μου φυσικά ήταν στην τσέπη μου),γυαλιά ηλίου (πιο κακόγουστα και από την Χίλαρυ Κλίντον), και πατάω πάνω τους με μανία.Δεν πρόκειται να αφήσω τίποτε αθρυμμάτιστο-όπως και τα νεύρα μου δεν είναι πλέον τέτοια.Όλα κομμάτια λοιπόν.Κάβλα!

(Είναι η καλύτερη στιγμή, αυτή όπου βλέπεις ορθάνοιχτα μάτια,γεμάτα έκπληξη ανάμικτη με αγωνία, μάτια που σε κοιτάνε αλλά δεν βλέπουνε εσένα αλλά ένα ακατάληπτο θέαμα, μάτια που γεμίζουν με τρόμο όταν αντιλαμβάνονται (κατά βάθος δεν θέλουν να το αντιληφθούν...) ότι δεν πρόκειται να γελάσει κανείς στο τέλος, όταν καταλαβαίνουν πως τα δικά σου μάτια, ξαφνικά, έχουν την έκφραση του πάγου, του ουρανού,του τίποτα)

Στρέφομαι προς την ξανθομαλλούσα ξερόλα, την οποία είχα από το πρώτο νανο-σεκόντ αντιπαθήσει όταν μου την γνώρισαν. Τα μπλέ της ματάκια, ήδη δείχνουν να έχουν ξεπεράσει το πρώιμο σόκ,και ετοιμάζονται για την λεκτική αντεπίθεση.Βαριέμαι ν'ακούσω:κάνω τον κόπο να σκύψω λίγο μπροστά της,σηκώνοντας το λιγότερο θρυμματισμένο ποτήρι νερού,και χώνω τη σπασμένη άκρη του στο (αριστερό) της μάτι.Είναι γελείος ο θόρυβος που ακούγεται,κάτι σαν "πλόπ", σαν να σκάει ένα οίδημα ή μια φούσκα με νερό: όπως και νά'χει, της κόπηκε η όρεξη για κράξιμο,τώρα προσπαθεί να πιάσει το απολειφάδι του ματιού της που προεξέχει, και να το βάλει στη θέση του (απλά,γελείο το θέαμα...).Ναι, και φυσικά ουρλιάζει, με ένα βαθύ λαρυγγισμό, που την κάνει ακόμα πιο αντιπαθητική. Κλωτσάω την καρέκλα της, πέφτει κάτω και κουλουριάζεται:την κλωτσάω στο πρόσωπο μερικές φορές, μπας και σταματήσει, και στην έκτh-έβδομη κλωτσια, κάτι πετυχαίνω: άσ'την εκεί για την ώρα.

Γυρνάω στον φίλο που μας κάλεσε, και είπε τα μύρια όσα για τους συναδέλφους του.Δεν περίμενα πως θα αποδεικνυόταν τόσο ποταπό αρχίδι,και είναι να στεναχωριέσαι, γιατί τον είχα συμπαθήσει αρκετά από τις πρώτες μέρες-πριν αρχίσει να με θεωρεί "δικό του" και μου ανοιχτεί. Δεν είμαι "δικός" κανενός ρε βλάκα.Και όσο προσπαθείς να δημιουργήσεις αυλή, τόσο σιχαμερότερος θα γίνεσαι... Δεν του τα λέω αυτά φυσικά-ποιός ο λόγος, δεν δείχνει να καταλαβαίνει από λόγια (άσε που δεν δείχνει γενικά να επικοινωνεί με το περιβάλλον αυτή τη στιγμή που τον πλησιάζω...). Σηκώνω την καρέκλα μου, και τον χτυπάω με αυτή στο κεφάλι. (Ά,ξέχασα να σας πω ότι είχε φρεσκοκουρευτεί πριν έρθει για τον καφέ... Πεταμένα λεφτά, τς τς τς...). Πέφτει κάτω από την δικιά του σαν σκατό. Φαίνεται να τον έχω χτυπήσει σοβαρά, άν και δεν άκουσα κανα κόκκαλο να σπάει.Το αίμα πάντως ρέει άφθονο,φαίνεται αν και προσπαθεί να κρυφτεί κάπως,βάζοντας τα χέρια του μπροστά.Κοιτάω την καρέκλα που ακόμα κρατάω:έχει τρίχες και κομμάτια δέρματος πάνω-απλά τον έκοψα γαμώτο?
Τεσπα: σηκώνω το ρουφιανο-κινητό του,που πρώτο αριθμό ταχυ-κλήσης,έχει τον Προιστάμμενό μας (όχι την μάνα του.Όχι την γκόμενα.Τον προιστάμενό του. Και μετά με λες υπερβολικό...), και του το βάζω στο στόμα,με λίγο κόπο ομολογώ.Τον γυρίζω σε ύπτια θέση (έλα, γύρνα σαν καλό παιδί! Για κάποιο παράλογο λόγο,γυρνάει, νομίζει ότι ίσως θέλω να τον βοηθήσω τελικά.Έλεος!), και το κινητό του προεξέχει το μισό από το στόμα του.Στέκομαι από πάνω του, κεντράρω καλά και...κράκ!!!, κατεβάζω το πόδι μου στο στόμα του, με όλη τη δύναμη που μου παρέχει το δεξί μου ποδαράκι:Όλο μέσα αυτή τη φορά το κινητό!!! Πρέπει να του έσπασα και κάτι δόντια, αλλά μάλλον τα έχει καταπιεί ήδη, καθώς ήταν από την μέσα πλευρά της στοματικής κοιλότητας.Άσε που πρέπει να χτύπησα και την τραχεία του-έπιασα πάτο μιλάμε, χαχαχαχα !!! Το πρόσωπό του πήρε μπλαβί χρωματάκι, οπότε μάλλον, γυρίζω να ασχοληθώ και με το μισοτελειωμένο ξανθομάλλικο αρπακτικο...

Το δικό της πρόσωπο, έχει γίνει σκέτη αηδία:ένα λευκό,κολλώδες υγρό κυλάει από την τρύπα που της άνοιξα (ακούγεται κάπως σεξουαλικό αυτό? Νομίζω ναι-τουλάχιστον εμένα, δεν με αφήνει αδιάφορο ;) ...),ανάκατο με αίμα και δάκρυα (?) Καλά, όχι ότι ήταν και πολύ καλύτερο πριν, έτσι?... Μιλάμε, δεν έχει το θάρρος ούτε να σηκωθεί να διεκδικήσει την σωτηρία της! Χαμένο κορμί (με φωνάζουν κι αλήτηηηηηηηη...) ήταν,είναι και θα γίνει.Διακρίνω την γαμψή της μυτόγκα,και θυμάμαι τα καυστικά της σχόλια σχετικά με τους εκπαιδευόμενους που "πέρασαν από τα χέρια της", και πως τους κοίταζε όλους με μισό μάτι. Οπότε κάνω το προφανές:σηκώνω τα Gucci γυαλιά ηλίου της από κάτω(τέλος πάντων, ό,τι έμεινε από αυτά...), και της χώνω τον κοκκάλινο σκελετό στο άλλο ματάκι της. Ο ίδιος γελείος θόρυβος "πλοπ", λιγότερο βαθύς λαρυγγισμός αυτή τη φορά. Άρχισα να βαριέμαι μαζί της: Τραβάω το γυαλί "ταρταρούγκα" από την δεύτερη τρύπα που της άνοιξα, και χώνω στη θέση του,το μεταλλικό πόδι της καρέκλας που καθόμουν.Ελέγχω αν ήταν το πόδι που είχε τις τρίχες του ρουφιανάκου:όχι, και με απογοητεύει λίγο αυτό, μιας και θα ήταν άκρως ενδιαφέρουσα σύμπτωση.Μετά κάθομαι πάνω στν καρέκλα για λίγο, ίσα να ξαποστάσω:δεν έχω πολύ ώρα στην διάθεσή μου, δεν ξέρω τι ώρα κλείνουν τα μανάβικα, και θέλω να φάω μια χωριάτικη σαλάτα για μεσημέρι...

Αφήνω τις 2 άλλες κοπέλες στην ησυχία τους:δεν με πείραξαν ποτέ, οπότε δεν είμαι κανάς τρελός να τις πονέσω!!! Εξάλλου, έχουν όλο τον χρόνο μπροστά τους να το κάνουν... Τις αφήνω να πληρώσουν και για το freddo μου (αν κάνουν φασαρία με τη σερβιτόρα για το ότι δεν θέλουν να πληρώσουν ξένο καφέ,τους δίνω 1000 δίκια:είπαμε, δεν πινότανε μιλάμε!), και φεύγω, απολαμβάνοντας τον ήλιο που ακόμα είναι στο ζενίθ του... Ποιός ξέρει τι εμπειρίες θα μας φέρει και αυτό το Σαββατιάτικο απόγευμα...

Διάολε...μέχρι που ψευτοσφυρίζω κι ένα τραγουδάκι!