Ο Οδυσσέας και οι μνηστήρες-μιά όμορφη παραβολή

12:00 Η μέρα ήταν ζεστή,αλλά όχι τόσο προχωρημένη ώστε να σταματήσουν τα τιτιβίσματα που πέρναγαν από τις γρίλιες.Όχι πως ο ήρωάς μας τα άκουγε φυσικά, μιας και ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στο έργο του:είχε να τροχίσει τα δυό του μαχαίρια,ώστε να είναι έτοιμος για το ραντεβού του των 16:00.Θα μου πείτε, "γιατί 2 μαχαίρια?". Σαφώς και κάποιοι θα το θεωρούσαν υπερβολή, όχι όμως ο Μ. του οποίου η εμπειρία είχε (πικρά) διδάξει ότι,αν για κάποιο λόγο το μοναδικό σου μαχαίρι σε προδώσει στη μέση μιας δουλειάς,λίγα εργαλεία μπορούν να πάρουν την θέση του αποτελεσματικά.Πόσο μάλλον δε, όταν δουλειά σου είναι ο ακρωτηριασμός...

14:00 Τελευαταίος έλεγχος στο mailbox και το MSN για να βεβαιωθεί ότι δεν θα πάει τίποτε στραβά από άποψη χρονοδιαγράμματος. Το σχέδιο θα είχε απόλυτη επιτυχία μόνο αν τα ραντεβού διαδέχονταν το ένα το άλλο ανα μια ώρα, και είχε υπολογίσει και από ένα τέταρτο στη κάθε "επαφή" για την περίπτωση που δεν θα βρίσκανε εύκολα το σπίτι.Αν και, απ'όσο μπορούσε να φανταστεί, ο υποψήφιος γαμπρός ,συνήθως βρίσκεται στην ώρα του στα πρώτα ραντεβού-δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία για μια πρώτη εντύπωση! Ο Μ. γέλασε από μέσα του: ο συγκεκριμένος γαμπρός, μάλλον δεν θα έχει δευτερη ευκαιρία για ο,τιδήποτε στο άμεσο (και όχι μόνο) μέλλον. Πάτησε το play στο winamp και οι ήχοι των Nouvelle Vague πλημμύρησαν το δωμάτιο. "Killing Moon" ,αν και μεσημεριάτικα. Ο Μ. κατευθύνθηκε στη κουζίνα και πάτησε το κουμπί στα θερμοκύμματα:τον είχε πιάσει μια λιγούρα...

15:30 Αν και το σπίτι που έμενε από το σπίτι που τα "ραντεβού" είχαν δωθεί δεν απείχε πάνω από 5-6 λεπτά, ο Μ. ήθελε να βεβαιωθεί και πάλι πως όλα ήταν τακτοποιημένα. Αν και το ενδεχόμενο να έκανε καμιά βόλτα από το σπίτι ο νέος του σπιτονοικοκύρης άγγιζε την απιθανότητα (ήσυχος τύπος,δεν μιλούσε πολύ:του άρεσε...),το να είσαι τακτικός είναι η μισή αρχοντιά.Άσε που,αν δεν τοποθετούσες σωστά μουσαμάδες και τα ρέστα,δεν βγάζεις το αίμα από άσπρο πλακάκι ούτε με 2 ώρες τρίψιμο! Κι επειδή είχε και την μέση του,ο ήρωάς μας, αποφάσισε πως δεν υπήρχε κανας ρόλος να το παίζει φιλιπινέζα παραδουλεύτρα μέσα στα μεσάνυχτα.... Καθώς έφτανε έξω από την άσπρη πόρτα και ξεκλείδωνε με το φρεσκοκομμένο κλειδί του, μάζεψε από κάτω τα διαφημιστικά από τα "βρώμικα", και αναρωτήθηκε αν το "Γυράδικο" κάνει ντελίβερι μέχρι εδώ. "Να θυμηθώ να το ελέγξω"...

*** ΦΛΑΣΜΠΑΚ ***

-"Nai, 18:00 sti dieythynsi pou sou eipa prin." Send.

-"......."

-"Re sy, sou eipa den paizoun fragga gia exw! Kai genika variemai.Afou kalytera tha perasoume spiti, loipoun kai oi dikoi mou, tha eimaste pio kala!" Send

-"......"

-"OK, ta leme tote apo konta! Kisses! :****" Send

Έτοιμος. Θεέ μου,είναι ανησυχητικό το πόση αφέλεια είναι διάσπαρτη εκεί έξω! Δηλαδή,γνωρίζουν μια κοπέλα από ένα μπλόγκ,μιλάνε 2 φορές στο MSN και -τσουπ!-, είναι έτοιμοι να την γνωρίσουν,τρέφοντας ελπίδες και για τα "περεταίρω",μιας και το ραντεβού δίνεται στο σπίτι της! Θεέ μου,θα έπρεπε να είμαι δικτυωμένος με κάποιο κύκλωμα παράνομης διακίνησης νεφρού,θα είχα γίνει εκατομμυριούχος σε μια βδομάδα!!! Πάντως, όπως και να'χει το πράγμα, σύντομα θα κυκλοφορούν λιγότεροι αφελείς στο δρόμο . Από αύριο συγκεκριμένα...

[Μήπως τελικά έχει δίκιο η Α που με λέει αρωστημένα ζηλιάρη? Δίκιο-άδικο, δεν ήταν έξυπνη η ιδέα της να μου δώσει password για τις σελλίδες που κρατάει.Άνθρωπος ερωτευμένος είμαι κι εγώ,θα μπω στον πειρασμό...]

***BACK TO ΣΗΜΕΡΑ ***

16:00 Το δωμάτιο ήταν μια τρύπα, αλλά μια πρακτική τρύπα-αν όχι για να ζήσει, για να διδάξει τρόπους σε κάποιους σίγουρα. Τα έπιπλα θα έμπαιναν την επόμενη εβδομάδα, οπότε, τουλάχιστον δεν θα είχε να καθαρίζει και αυτά... Κοίταξε το ρολόι του και πάλι, καθισμένος στο σκαλάκι του μπάνιου.Κατά την διάρκεια της κατάστρωσης του αρχικού-και ήλπιζε τελικού- διαλόγου που θα είχε με τον επίδοξο εραστή που θα βρίσκονταν στο κατώφλι του,o M. φοβόταν μόνο μήπως, παρά (ή και λόγω) του σαστίσματος του δεν έμπαινε μέσα.Σίγουρα ο νεαρός με τα γένια που θα τον υποδέχονταν δεν ήταν η κοπέλα που φαντασιωνόταν-και το κόλπο ήταν να τον πιάσει πριν προλάβει να κάνει συντονισμένους συνειρμούς.Αν είναι φυσικά σε θέση για κάτι τέτοιο...

Η πόρτα χτύπησε. Ο φίλτατος "G for G-spot" λοιπόν είχε καταφτάσει.Ο Μ. χαμογέλασε και το χαμόγελό φώτισε το πρόσωπό του:Είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον συγκεκριμένο blogger,τον "αδέκαστο",τον "απόλυτο",τον "μέγα"... Άνοιξε την πόρτα, ενώ το χαμόγελο ακόμα κρεμόταν από τ'αυτιά του. Μπροστά του, ο ψηλός μελαχροινός με το κουστούμι ("Χριστος και Απόστολος... Ακόμα κι εδώ ???") έκανε μια κίνηση να προτείνει τα λουλούδια που κρατούσε στο χέρι (...). Φυσικά κοκκάλωσε και η κίνηση έμεινε στη μέση. "Μου φαίνεται πως πρέπει να τα παραλάβει η ίδια η Α. αυτά",είπε ο Μ.,καθώς έκανε χώρο να περάσει ο G. Ο οποίος, τα βήματα τα έκανε, αλλά πολύ,πολύ διστακτικά.Ήταν όμως αρκετά για να μπορέσει ο Μ να κλείσει την πόρτα πίσω του.Και να κλειδώσει. Ο G γύρισε ξαφνιασμένος και,με μισό χαμόγελο πλέον,είπε: "Εεεε...Σίγουρα ήρθα στη σωστή διεύθυνση?"

Famous last words...

Ο Μ. βύθισε το μαχαίρι που κρατούσε κάτω από το σαγόνι του νέου του φίλου,και με μια γρήγορη κίνηση το ξαναέβγαλε για να συνεχίσει την ενδοσκόπηση του εσωτερικού κόσμου του G από την τραχεία. Το αίμα που τον πιτσίλισε στο πρόσωπο ήταν ζεστό,αλλά όχι δυσάρεστα ζεστό.Σκούπισε με προσοχή την λάμα του μαχαιριού στο παντελόνι του,και περίμενε για λίγο να δει αν θα χρειαζόταν και τρίτο χτύπημα για να κερδίσει την σιωπή του καλεσμένου του.Αυτός, εξακολουθούσε να στέκεται όρθιος,με τα χέρια του (και τα 2 ελεύθερα πλέον,μιας και τα λουλούδια αναπαύονταν σε μια λιμνούλα με αίμα στο πάτωμα) πάνω από τον κόμπο της γραβάτας του.Τα μάτια του,έτοιμα να βγούνε από τις κόχες τους,κοιτούσαν προς το βάθος του δωματίου,ψάχνοντας-τι? "Ίσως την Α.,για να τον σώσει" σκέφτηκε ο Μ,καθώς πλησίασε και πάλι, από πίσω αυτή τη φορά, τον φιλαράκο μας΄που έβγαζε ακόμα ακατάληπτους ήχους από το λαρύγγι του. Κάθισε στις φτέρνες του (δυσκολο εγχείρημα, με όλο το αίμα τριγύρω...) και με 2 γρήγορες κινήσεις, έκοψε τους αχίλλειους τένοντες εντελώς.Σαν να έσπασαν τα σκοινιά που κρατούσαν την μαριονέτα, ο G σωριάστηκε στο πάτωμα και πλέον εστίασε το βλέμμα του πάνω στον δολοφόνο του.Ο Μ είδε την επίγνωση πλέον στα μάτια του,και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. Στάθηκε από πάνω του και άρχισε να του μιλάει, αργά και καθαρά-ήταν πολύ σημαντικό να καταλάβει το "γιατί" συνέβαιναν όλα αυτά,το γιατί ήταν αυτός ο βίαιος θάνατος το εισητήριό του για μια νέα διάσταση ύπαρξης,ίσως και για τον Παράδεισο που η θρησκεία και οι μυστικιστικές διδαχές μας άφησαν ανα τους αιώνες σαν παρακαταθήκη:

"Άντε γαμήσου ρε φαντασμένε γραβατωμένε,που θα την πέσεις στην κοπέλα μου!!!"

Φόνος: Σάββατο πρωί

*** Θα το γράψω μόνο μια φορά, γιατί ευτυχώς εμένα δεν με πιάνει η σήμανση του ΕΡΣ:Αυτό το blog, μιλάει για φόνους. Από ανθρώπους που τους ευχαριστιούνται. Αν δεν γουστάρεις το πρότζεκτ,γύρνα διάβασε για τίποτε νεραιδοιστορίες στην Never Never land.Ήμουν σαφής, έτσι? Μπράβο το καλό παιδί!***


Σάββατο πρωί λοιπόν. Ωραία λιακάδα, γουστάρω να περπατάω στο δρόμο και να φορτίζω τις μπαταρίες μου στον ήλιο. Το γουστάρω λιγότερο όταν τα δίποδα που κατακλύζουν τους ίδιους δρόμους, ξεχνάνε τα όσα διδάχτηκαν (?) από τα 1,5 τους χρόνια, σχετικά με το να κρατούν την ευθεία όταν περπαούν, και πέφτουν πάνω σου αδιακρίτως.Μια, δυό, την τρίτη φορά, η κοπελίτσα-ΕΜΟ που περπατάει στην πήχτρα Τσιμισκή σάν να κάνει σουλάτσο στην αυλή του σπιτιού της, τρώει την σπρωξιά της:No hard feelings, εξάλλου βιάζομαι, έχω να βρεθώ με τους φίλους και συνάδελφούς μου για καφέ-και θάψιμο φυσικά (διότι σιγά μην άφηνα το ρεπό μου για να πιώ τον χάλια Freddo τους και να δω τις φάτσες τους:έχω τις υπόλοιπες 6 μέρες της κωλο-βδομάδας γι' αυτό!

Ώρα 2 παρά. Ξεκινάει το meeting-μή χέσω! Ποσοστό ατόμων που χωνεύω από την ομήγυρη? 2/4 :Αξιοπρεπές. Ποσοστό ατόμων από την ομήγυρη που θα'θελα να πίνω καφέ μαζί τους ανεξαρτήτως επαγγελματικών δεσμών? 1/4 :Αξιολύπητο. Το βουλώνω, και κάθομαι ν'ακούσω για τα κουτσομπολιά των άλλων καταστημάτων της αλυσίδας στην οποία εργαζόμαστε.Μπορεί να βγεί κανα λαυράκι,ειδάλλως, απλά θα σιχαθώ περισσότερο αυτούς που τα διαδίδουν, και δεν θα με πειράξει να τους σκοτώσω αργότερα...

Ώρα 2.30. Ήδη ο Freddo μου έχει τελειώσει (ναι, φυσικά και ήταν άθλιος!), και δεν μπορώ να καταλάβω, πως μπορεί κάποιοι άνθρωποι να κάνουν το επάγγελμα "ζωή" τους, αντικαθιστόντας την real one. Και σιγά την μαλακία που έχουμε για επάγγελμα-παροχή υπηρεσιών kiss my ass εντέλει! Κι εδώ ακούω τώρα τσουτσέκια να μαλώνουνε για το ποιός πούλησε 10 παπαράκια περισσότερα από τον άλλον, και ποiανού βρωμούσαν λιγότερο και είχαν όμως καλύτερη ποιότητα παπαρότριχας:ρε, άντε στο διάολο και ακόμη παραπέρα. Η καρέκλα μου δεν με κρατάει-στριφογυρίζω πάνω της σαν να καίνε από κάτω της ξυλοκάρβουνα. Τελικά δεν αντέχω: σηκώνομαι και αναποδογυρίζω το τραπέζι με όλα τα:ποτήρια (νερού/καφέ/χυμού-της μαλακισμένης), κινητά (το δικό μου φυσικά ήταν στην τσέπη μου),γυαλιά ηλίου (πιο κακόγουστα και από την Χίλαρυ Κλίντον), και πατάω πάνω τους με μανία.Δεν πρόκειται να αφήσω τίποτε αθρυμμάτιστο-όπως και τα νεύρα μου δεν είναι πλέον τέτοια.Όλα κομμάτια λοιπόν.Κάβλα!

(Είναι η καλύτερη στιγμή, αυτή όπου βλέπεις ορθάνοιχτα μάτια,γεμάτα έκπληξη ανάμικτη με αγωνία, μάτια που σε κοιτάνε αλλά δεν βλέπουνε εσένα αλλά ένα ακατάληπτο θέαμα, μάτια που γεμίζουν με τρόμο όταν αντιλαμβάνονται (κατά βάθος δεν θέλουν να το αντιληφθούν...) ότι δεν πρόκειται να γελάσει κανείς στο τέλος, όταν καταλαβαίνουν πως τα δικά σου μάτια, ξαφνικά, έχουν την έκφραση του πάγου, του ουρανού,του τίποτα)

Στρέφομαι προς την ξανθομαλλούσα ξερόλα, την οποία είχα από το πρώτο νανο-σεκόντ αντιπαθήσει όταν μου την γνώρισαν. Τα μπλέ της ματάκια, ήδη δείχνουν να έχουν ξεπεράσει το πρώιμο σόκ,και ετοιμάζονται για την λεκτική αντεπίθεση.Βαριέμαι ν'ακούσω:κάνω τον κόπο να σκύψω λίγο μπροστά της,σηκώνοντας το λιγότερο θρυμματισμένο ποτήρι νερού,και χώνω τη σπασμένη άκρη του στο (αριστερό) της μάτι.Είναι γελείος ο θόρυβος που ακούγεται,κάτι σαν "πλόπ", σαν να σκάει ένα οίδημα ή μια φούσκα με νερό: όπως και νά'χει, της κόπηκε η όρεξη για κράξιμο,τώρα προσπαθεί να πιάσει το απολειφάδι του ματιού της που προεξέχει, και να το βάλει στη θέση του (απλά,γελείο το θέαμα...).Ναι, και φυσικά ουρλιάζει, με ένα βαθύ λαρυγγισμό, που την κάνει ακόμα πιο αντιπαθητική. Κλωτσάω την καρέκλα της, πέφτει κάτω και κουλουριάζεται:την κλωτσάω στο πρόσωπο μερικές φορές, μπας και σταματήσει, και στην έκτh-έβδομη κλωτσια, κάτι πετυχαίνω: άσ'την εκεί για την ώρα.

Γυρνάω στον φίλο που μας κάλεσε, και είπε τα μύρια όσα για τους συναδέλφους του.Δεν περίμενα πως θα αποδεικνυόταν τόσο ποταπό αρχίδι,και είναι να στεναχωριέσαι, γιατί τον είχα συμπαθήσει αρκετά από τις πρώτες μέρες-πριν αρχίσει να με θεωρεί "δικό του" και μου ανοιχτεί. Δεν είμαι "δικός" κανενός ρε βλάκα.Και όσο προσπαθείς να δημιουργήσεις αυλή, τόσο σιχαμερότερος θα γίνεσαι... Δεν του τα λέω αυτά φυσικά-ποιός ο λόγος, δεν δείχνει να καταλαβαίνει από λόγια (άσε που δεν δείχνει γενικά να επικοινωνεί με το περιβάλλον αυτή τη στιγμή που τον πλησιάζω...). Σηκώνω την καρέκλα μου, και τον χτυπάω με αυτή στο κεφάλι. (Ά,ξέχασα να σας πω ότι είχε φρεσκοκουρευτεί πριν έρθει για τον καφέ... Πεταμένα λεφτά, τς τς τς...). Πέφτει κάτω από την δικιά του σαν σκατό. Φαίνεται να τον έχω χτυπήσει σοβαρά, άν και δεν άκουσα κανα κόκκαλο να σπάει.Το αίμα πάντως ρέει άφθονο,φαίνεται αν και προσπαθεί να κρυφτεί κάπως,βάζοντας τα χέρια του μπροστά.Κοιτάω την καρέκλα που ακόμα κρατάω:έχει τρίχες και κομμάτια δέρματος πάνω-απλά τον έκοψα γαμώτο?
Τεσπα: σηκώνω το ρουφιανο-κινητό του,που πρώτο αριθμό ταχυ-κλήσης,έχει τον Προιστάμμενό μας (όχι την μάνα του.Όχι την γκόμενα.Τον προιστάμενό του. Και μετά με λες υπερβολικό...), και του το βάζω στο στόμα,με λίγο κόπο ομολογώ.Τον γυρίζω σε ύπτια θέση (έλα, γύρνα σαν καλό παιδί! Για κάποιο παράλογο λόγο,γυρνάει, νομίζει ότι ίσως θέλω να τον βοηθήσω τελικά.Έλεος!), και το κινητό του προεξέχει το μισό από το στόμα του.Στέκομαι από πάνω του, κεντράρω καλά και...κράκ!!!, κατεβάζω το πόδι μου στο στόμα του, με όλη τη δύναμη που μου παρέχει το δεξί μου ποδαράκι:Όλο μέσα αυτή τη φορά το κινητό!!! Πρέπει να του έσπασα και κάτι δόντια, αλλά μάλλον τα έχει καταπιεί ήδη, καθώς ήταν από την μέσα πλευρά της στοματικής κοιλότητας.Άσε που πρέπει να χτύπησα και την τραχεία του-έπιασα πάτο μιλάμε, χαχαχαχα !!! Το πρόσωπό του πήρε μπλαβί χρωματάκι, οπότε μάλλον, γυρίζω να ασχοληθώ και με το μισοτελειωμένο ξανθομάλλικο αρπακτικο...

Το δικό της πρόσωπο, έχει γίνει σκέτη αηδία:ένα λευκό,κολλώδες υγρό κυλάει από την τρύπα που της άνοιξα (ακούγεται κάπως σεξουαλικό αυτό? Νομίζω ναι-τουλάχιστον εμένα, δεν με αφήνει αδιάφορο ;) ...),ανάκατο με αίμα και δάκρυα (?) Καλά, όχι ότι ήταν και πολύ καλύτερο πριν, έτσι?... Μιλάμε, δεν έχει το θάρρος ούτε να σηκωθεί να διεκδικήσει την σωτηρία της! Χαμένο κορμί (με φωνάζουν κι αλήτηηηηηηηη...) ήταν,είναι και θα γίνει.Διακρίνω την γαμψή της μυτόγκα,και θυμάμαι τα καυστικά της σχόλια σχετικά με τους εκπαιδευόμενους που "πέρασαν από τα χέρια της", και πως τους κοίταζε όλους με μισό μάτι. Οπότε κάνω το προφανές:σηκώνω τα Gucci γυαλιά ηλίου της από κάτω(τέλος πάντων, ό,τι έμεινε από αυτά...), και της χώνω τον κοκκάλινο σκελετό στο άλλο ματάκι της. Ο ίδιος γελείος θόρυβος "πλοπ", λιγότερο βαθύς λαρυγγισμός αυτή τη φορά. Άρχισα να βαριέμαι μαζί της: Τραβάω το γυαλί "ταρταρούγκα" από την δεύτερη τρύπα που της άνοιξα, και χώνω στη θέση του,το μεταλλικό πόδι της καρέκλας που καθόμουν.Ελέγχω αν ήταν το πόδι που είχε τις τρίχες του ρουφιανάκου:όχι, και με απογοητεύει λίγο αυτό, μιας και θα ήταν άκρως ενδιαφέρουσα σύμπτωση.Μετά κάθομαι πάνω στν καρέκλα για λίγο, ίσα να ξαποστάσω:δεν έχω πολύ ώρα στην διάθεσή μου, δεν ξέρω τι ώρα κλείνουν τα μανάβικα, και θέλω να φάω μια χωριάτικη σαλάτα για μεσημέρι...

Αφήνω τις 2 άλλες κοπέλες στην ησυχία τους:δεν με πείραξαν ποτέ, οπότε δεν είμαι κανάς τρελός να τις πονέσω!!! Εξάλλου, έχουν όλο τον χρόνο μπροστά τους να το κάνουν... Τις αφήνω να πληρώσουν και για το freddo μου (αν κάνουν φασαρία με τη σερβιτόρα για το ότι δεν θέλουν να πληρώσουν ξένο καφέ,τους δίνω 1000 δίκια:είπαμε, δεν πινότανε μιλάμε!), και φεύγω, απολαμβάνοντας τον ήλιο που ακόμα είναι στο ζενίθ του... Ποιός ξέρει τι εμπειρίες θα μας φέρει και αυτό το Σαββατιάτικο απόγευμα...

Διάολε...μέχρι που ψευτοσφυρίζω κι ένα τραγουδάκι!