Day 1. Πολύ λίγος χρόνος, και πολύς κόσμος να τιμωρηθεί.Νομίζω πως η κατάρα των καιρών μας είναι αυτή ακριβώς, το ότι δεν έχουμε τον χρόνο να αξιολογήσουμε σωστά τα στοιχεία, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις.Φαίνεται πως,έτσι πιάστηκα κι εγώ αδιάβαστος...
Πολλές μέρες τώρα ο εαυτός μου,το φιλαράκι μου ο Μ. με σπρώχνει να πάρω αποφάσεις που απέφευγα.Κακώς, το να αποφεύγεις το πρόλημα, απλά το μεταθέτεις.Αν σαπίσει το δόντι,θα βρωμίσει το στόμα.Αν ξεχάσεις το πτώμα στον ήλιο, θα βρωμίσει το σπίτι. Αυτονόητα πράγματα.Ας λογικευτώ λοιπόν...
Εκμεταλλεύομαι τα τρία κολλητά ρεπό μου για ένα γρήγορο ταξίδι στην πρωτεύουσα, που όσο την αγαπούσα, τόσο μου την έχει κάνει αντιπαθή η *Α.* με τα όσα έχουν διαπραχθεί εκεί.Μου έφτανε και ένα ρεπό για να είμαι ειλικρινής, αλλά γιατι να ζοριστώ χρονικά?Η ιεροτελεστία απαιτεί και το στοιχείο της απόλαυσης από το μέρος μου,ως εκ τούτου, let's take my time... εξάλλου, το live είναι αύριο,αλλά μια ανίχνευση του χώρου ποτέ δεν έβλαψε τον προσεκτικό σε αυτό τον κόσμο μας...Οπότε, πρέπει αποψε, να κάνουμε έξοδο στον συναυλιακό χώρο...και πόσο βαριέμαι...Θα προτιμούσα να πάω κανα σινεμα...Ουφφφφ....
[FLASHBACK:Πέσαν πάλι στην υπόληψή μου "κρυφά" μηνύματα του φίλου μας του *Η.Μ* προς την *Α.*.Και είπα να κάνω-ΠΑΛΙ- τον μαλάκα,ώστε να κερδίσω το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού.Πρόσκληση για το live της κωλομπάντας του,"φυσικά θα έρθεις","εννοείται θα έρθω", και άλλο ένα ταξίδι στην Αθήνα μας...Κανείς δεν με προσκαλεί-σιγά το νέο,ποιός θέλει τον νταβα πάνω από το κεφάλι του ενώ θέλει να φλερτάρει με την ησυχία του?Θα του διδάξω τι θα πεί ησυχία μια και καλή...]
Day 2. Το ξύπνημά μου ήταν βαρύ στο ξενοδχείο,αποτέλεσμα της μπάμπας επί "x" επαναλήψεις που χτες ήπια προσπαθώντας ν'αντέξω την μουσική...Σχεδόν με προτρέπει να εγκαταλείψω τα σχεδιά μου η ιδέα της μουσικής επανάληψης αποψε!Οχι όμως:ο σκοπός είναι ιερός,και ως τέτοιος, θα ακολουθηθεί με ευλάβεια...
Βράδιασε.Ξεκινάω για το μαγαζί."Εναρξη του live ώρα 10.00" γράφει το κακόγουστο flyer που περιμάζεψα από το πάτωμα χτες.Οπότε, ας είμαι λίγο πιο πριν εκεί:μπορεί να είμαι τυχερός και να δω την μπάντα από πριν.Ή,να είναι αυτή τυχερή και να μην με δει -θα δειξει...
Μπαίνω μέσα.Στριμώχνομαι και ενοχλούμαι.Δήθεν κόσμος προκαλεί δήθεν ατμόσφαιρα.Το τελευταίο που με νοιάζει, ειλικρινά αυτή τη στιγμή.Ψάχνω την τουαλέτα-όχι για να ξεράσω από τη μουσική που ήδη άρχισε να μου χτυπάει τα μηνίγγια,αλλά για να πλύνω το πρόσωπό μου:κάνει υπερβολική ζέστη εκεί μέσα στο "Αριζόνα", και σε συνδιασμό με την καπνίλα, δεν αντέχεται.Καθώς βγαίνω από την τουαλέτα,πέφτω -ώ,Θεοί!- πάνω του.Είναι με μια κοπελίτσα-την κοπέλα του προφανώς.Της μιλαει,όμως ταυτόχρονα κοιτάει συνεχώς πέρα-δώθε, αναζητώντας κάτι.Υποψιάζομαι τι μπορεί να είναι, και αυτό μου υπενθυμίζει πως,καλό θα ήταν να λουφάξω για λίγο ακόμα,Η ώρα δεν έχει έρθει ακόμα,όμως χαμογελάω καθώς αισθάνομαι τα χέρια μου να ιδρώνουν-και αυτή τη φορά από την έξαψη...
Το live έχει ξεκινήσει.Είναι μπροστά μπροστά,πάντα κατα την προσφιλή της συνήθεια. Την κοιτάω και αυτή δεν με βλέπει.Σχεδόν την λυπάμαι προκαταβολικά για την οδύνη που θα πάρει, το γκρέμισμα του είναι της... Μπαγάσα,θα έχεις δυο γυναίκες να κλαίνε από πάνω σου σήμερα... Βλέπω ότι στο διάλειμμα μεταξύ των τραγουδιών, ο φίλος μας έχει κατεβάσει 2-3 μπύρες,ανάμεσά τους και αυτή με την ωραία ουσία που σε κάνει κολλητό της χέστρας.Απορώ που δεν έχει ακόμα σηκωθεί για να καθίσει στο θρόνο. Γερή κράση ο φίλος *Η.Μ.* σκέφτομαι, αλλά το παίρνω πίσω γιατί,με το που τελειώνει το επόμενο τραγούδι-μελωδικός θάνατος,κάνει ένα νόημα στους υπόλοιπους της μπάντας, παρατάει την ντράμς (αχ, ναι, ξέχασα να σας το πω,είναι ντράμερ.Ημουν κι εγώ καποτε.Λέτε να τον ζηλεύω ΚΑΙ γι αυτο??) και με τις μπακέτες στο χέρι, φεύγει σχεδόν αναξιοπρεπώς για την τουαλέτα.ακολουθώ διακριτικά,αν και η προσοχή του κοινού είναι στραμένη στις παπαριές που λεει ο τραγουδιστής στο κοινό:Συνεχισε αγόρι μου,γιατί συντομα θα σου κλεψουν την παράσταση!
Άδεια η τουαλέτα, και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα μικρό θαύμα.Βοηθάει και η μπόχα που βγαίνει από την μοναδική κατελλημενη τουαλέτα (για τα ηχητικά εφέ δεν θα μιλήσω-εξάλλου είναι πιο εύηχα από την μουσική που παράγει ο υπαίτιος τους...).Κλειδώνω την εξωτερική πόρτα της τουαλέτας,κι επιτελους μπορώ να βγάλω τα υπέροχα μαχαίρια μου από την (άβολη) κρυψώνα τους στο παλτό μου.Περιμένω λίγο ακόμα, και χτυπάω την πόρτα. "Άααααλλος!!!" (έλα!) .Ξαναχτυπάω.Ακούω δραστηριότητα-μεταλλικά καλαθάκια ανοίγουν,καζανάκι πατιέται, το καλαθάκι ξαναανοίγει (μα, ΤΙ ΣΚΟΥΠΙΣΕ τέλος πάντων!!!...) και...ξεκλειδώνει η πόρτα...
Μια κλωτσιά μου την ανοίγει προς τα μέσα με δύναμη και πριν τον δω, τον ακούω να προσγειώνεται ξανα στην χέστρα-κάπως άγαρμπα ομολογώ.Ανοίγω την πόρτα τελείως, και τον βλέπω,μισοκαθισμένο-μισοπεσμένο στο υπέροχο πορσελάνινο έπιπλο.Είναι λίγο ζαλισμένος, δεν πειράζει, θα του περάσει μια και καλή.Τον πλησιάζω, και χαμογελώντας πλατια,του συστήνομαι.Δεν δειχνει να καταλαβαίνει:δεν περίμενα να το κάνει. Χαμογελώντας πάντα,του ζητάω αυτόγραφο!Βγάζω από την κωλότσεπη το flyer του κώλου,και τον ρωτάει αν θα υπογράψει.Εξακολουθει να με κοιτάει αποσβολωμένος (μα, καθόλου ετοιμόλογος πια???Απορώ τι του βρήκε!) και λέω να του δώσω έναν λόγο να σταματήσει να το κάνει:το αριστερό μου χέρι καρφώνει το μαχαίρι στον μηρό του,και αυτό διαπερνά τη σάρκα και το κόκκαλο και βγαίνει από κάτω-το άκουσα να γρατζουναει την πορσελάνη.
Το ουρλιαχτό θυμίζει κάτι από λύκο που τον τάισαν ταβανόπροκες,αλλά δεν έχω καιρό για υψηλή κριτική:με το χέρι που είναι πλέον ελεύθερο,τον πιάνω από το μαλλί,και με μια απότομη κίνηση (δυσκολευομαι λόγω του περιορισμένου χώρου,αλλά δεν γκρινιάζω, τι να πει και άλλος...)τον αναγκάζω να σκύψει,αποκαλύπτοντας τον σβέρκο του.Αντιστέκομαι στον πειρασμό να του γδάρω το σκάλπ και να ντυθώ την επόμενη Τσικνοπέμπτη μεταλλάς,και απλά του ρίχνω 3-4 γονατιές στο πρόσωπο.Ησυχάζω κάπως, και μετά αφού του ρίξω ακόμα 2-3,τον ξαναστηρίζω στον τοίχο να θαυμάσω το έργο μου:Έπος! Θα το ονομάσω "Το μπλαβί του ανατέλοντος ηλίου"... Δεν αφήνομαι όμως να με συνεπάρει η φιλόμουσσος πλευρά του εαυτού μου,μιας κια εδώ ήρθαμε για αν κάνουμε δουλειά.Αφού του χώσω το κεφάλι στο καφετί νερό της χέστρας για κανα λεπτό,μαζεύω τις μπακέτες που έχει αφήσει κάτω για να πιάσει το κωλόχαρτο (Ίιιιου!!!), καθώς και το ρολό που έχει αφήσει επίσης να του πέσει,και εχει μουσκέψει ήδη στο αίμα του:με μια αποφασιστική κίνηση, του το βάζω στο στόμα, και με μια άλλη, μάλλον περισσότερο απολαυστική, η μπαγκέτα βρίσκεται να εξέχει από την κόχη του ματιού του:Πιθανότατα αυτό θα του προξενούσε μια καραμπινάτη μόλυνση υπό νορμάλ συνθήκες, αλλά θα τον γλυτώσω από αυτό, that's a promiss!
Ο ήχος που το μπουκωμένο στόμα του γέννησε, πνίγηκε εν τη γεννέσει του,κι έτσι μου εδωσε τον χρόνο να ασχοληθώ λίγο ακόμα μαζί του.Οι κινήσεις των χεριών του είναι σπασμωδικές, αγγιζει την μπαγκέτα και δεν τολμάει να την τραβήξει, προσπαθεί να σηκωθει και γλυστράει στο αίμα του το ίδιο (2,3 φορές...), και -διάολε, ακούω καλά?- κλαίει,ωλέπω δάκρυα να κυλάνε από το σώο του μάτι.Διάολε, το παρατράβηξα αυτή τη φορά... Πρέπει να το τελειώσω,δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το πράγμα.Και τότε ακούω την φωνή της απ'έξω:
"*Η.Μ* είσαι καλά.Έλα, ξεκινάνε είπανε.Χρειάζεσαι κάτι,να σε βοηθήσω?"
Ε,τώρα φταίω εγώ που ξαναγινα τούρκος??Δεν μπορούσε να έθει η κοπέλα του,έπρεπε να έρθει η δικιά μου???
Με τρια χτυπήματα του ανοίγω την κοιλιά, και τα σπλάχνα του ξεχύνονται σαν φίδια κατακόκκινα.Τα πιάνω με το χέρι μου,και βλέπω το ένα του μάτι να αλοιθωρίζει από τον εξωπραγματικό πόνο που βιώνει.Τα έντερά του γίνονται ο βρόγχος που τον πνίγει, και κανείς το μόνο που μπορεί πλέον να στοιχηματίσει αν θα πεθάνει από ασφυξία ή από τον πόνο θα ανατιναχτεί το κεφάλι του:"rien ne va plus, madames et monsieurs"... Σφίγγω ακόμα πιο γερά, και νιώθω τους σπασμούςτου να γίνονται πιο ακανόνιστοι- τα πόδια του τινάζονται,του φεύγει η μπότα-αν είναι δυνατόν, φοράει ΑΣΠΡΗ ΚΑΛΤΣΑ από μεσα!!!!!- και στο τέλος, σαν σακί με κόκκαλα, "χύνεται" στο πάτωμα... Περιμένω για λίγο απο άνω του, θέλοντας να σιγουρευτώ ότι δεν είναι τίποτε φτηνα κόλπα παρμένα από ταινίες για να την γλύτώσει-μάλιστα, επειδή είμαι δυσπιστος, παίζω λίγο με την εξέχουσα μπαγκέτα,μιας και αυτό λογικά θα πονούσε υποθέτω (θρυλική μπαγκέτα, μαλάκα, θα αξίζει κάποια στιγμή μια περιουσία!!!Λέω να πάρω το ζευγαρι της σπίτι για ενθύμιο !), και,μιας και δεν κουνάει ούτε βλέφαρο, υποθέτω ότι η δουλειά μου με τον τύπο που δεν καταλάβαινε την διαφορά μεταξύ "ελεύθερης" και "μη" κοπέλας, έφτασε στο τέλος της...
Πλένω τα χέρια μου (πράγμα τουλάχιστον κωμικό,αν αναλογιστεί κανεις ότι ο μισός είμαι καλυμμένος με αίμα...Όμως, τα μαύρα ρούχα είναι πάντα η λύση-μετά λένε γιατί δεν βγαίνουν από την μόδα...),και ξεκλειδώνω την πόρτα.Προετοιμάζομαι για το πλήθος που,κρατώντας τις φούσκες τους τόση ώρα, θα με στολίσουν με ουκ ολίγα κοσμητικά:δεν είναι κανένας εκτός από την *Α.*! Σταματάω, την κοιτάω σοβαρά, και της λέω:" Καλύτερα να μην πάς μεσα αυτή τη στιγμή...Ο φίλος σου μάλλον τα μπέρδεψε αυτά που έπινε, και είναι μεσα.Αστα,έχει βγάλει τ'άντερά του σου λέω!..." Απομακρύνομαι,και πηγαίνω προς το μπαρ, μιας και ένα Tequila Sunrise θα με έκανε να νιώσω καλύτερα:σιχαίνομαι την μπόχα που αναδύουν οι τουαλέτες, καταλαβαίνετε...
Κυριακή, Μαρτίου 22
Εξωτερικευση των εσω...
Πέμπτη, Ιουλίου 24
Ο Οδυσσέας και οι μνηστήρες-μιά όμορφη παραβολή
Σάββατο, Μαρτίου 29
Φόνος: Σάββατο πρωί
*** Θα το γράψω μόνο μια φορά, γιατί ευτυχώς εμένα δεν με πιάνει η σήμανση του ΕΡΣ:Αυτό το blog, μιλάει για φόνους. Από ανθρώπους που τους ευχαριστιούνται. Αν δεν γουστάρεις το πρότζεκτ,γύρνα διάβασε για τίποτε νεραιδοιστορίες στην Never Never land.Ήμουν σαφής, έτσι? Μπράβο το καλό παιδί!***
Σάββατο πρωί λοιπόν. Ωραία λιακάδα, γουστάρω να περπατάω στο δρόμο και να φορτίζω τις μπαταρίες μου στον ήλιο. Το γουστάρω λιγότερο όταν τα δίποδα που κατακλύζουν τους ίδιους δρόμους, ξεχνάνε τα όσα διδάχτηκαν (?) από τα 1,5 τους χρόνια, σχετικά με το να κρατούν την ευθεία όταν περπαούν, και πέφτουν πάνω σου αδιακρίτως.Μια, δυό, την τρίτη φορά, η κοπελίτσα-ΕΜΟ που περπατάει στην πήχτρα Τσιμισκή σάν να κάνει σουλάτσο στην αυλή του σπιτιού της, τρώει την σπρωξιά της:No hard feelings, εξάλλου βιάζομαι, έχω να βρεθώ με τους φίλους και συνάδελφούς μου για καφέ-και θάψιμο φυσικά (διότι σιγά μην άφηνα το ρεπό μου για να πιώ τον χάλια Freddo τους και να δω τις φάτσες τους:έχω τις υπόλοιπες 6 μέρες της κωλο-βδομάδας γι' αυτό!
Ώρα 2 παρά. Ξεκινάει το meeting-μή χέσω! Ποσοστό ατόμων που χωνεύω από την ομήγυρη? 2/4 :Αξιοπρεπές. Ποσοστό ατόμων από την ομήγυρη που θα'θελα να πίνω καφέ μαζί τους ανεξαρτήτως επαγγελματικών δεσμών? 1/4 :Αξιολύπητο. Το βουλώνω, και κάθομαι ν'ακούσω για τα κουτσομπολιά των άλλων καταστημάτων της αλυσίδας στην οποία εργαζόμαστε.Μπορεί να βγεί κανα λαυράκι,ειδάλλως, απλά θα σιχαθώ περισσότερο αυτούς που τα διαδίδουν, και δεν θα με πειράξει να τους σκοτώσω αργότερα...
Ώρα 2.30. Ήδη ο Freddo μου έχει τελειώσει (ναι, φυσικά και ήταν άθλιος!), και δεν μπορώ να καταλάβω, πως μπορεί κάποιοι άνθρωποι να κάνουν το επάγγελμα "ζωή" τους, αντικαθιστόντας την real one. Και σιγά την μαλακία που έχουμε για επάγγελμα-παροχή υπηρεσιών kiss my ass εντέλει! Κι εδώ ακούω τώρα τσουτσέκια να μαλώνουνε για το ποιός πούλησε 10 παπαράκια περισσότερα από τον άλλον, και ποiανού βρωμούσαν λιγότερο και είχαν όμως καλύτερη ποιότητα παπαρότριχας:ρε, άντε στο διάολο και ακόμη παραπέρα. Η καρέκλα μου δεν με κρατάει-στριφογυρίζω πάνω της σαν να καίνε από κάτω της ξυλοκάρβουνα. Τελικά δεν αντέχω: σηκώνομαι και αναποδογυρίζω το τραπέζι με όλα τα:ποτήρια (νερού/καφέ/χυμού-της μαλακισμένης), κινητά (το δικό μου φυσικά ήταν στην τσέπη μου),γυαλιά ηλίου (πιο κακόγουστα και από την Χίλαρυ Κλίντον), και πατάω πάνω τους με μανία.Δεν πρόκειται να αφήσω τίποτε αθρυμμάτιστο-όπως και τα νεύρα μου δεν είναι πλέον τέτοια.Όλα κομμάτια λοιπόν.Κάβλα!
(Είναι η καλύτερη στιγμή, αυτή όπου βλέπεις ορθάνοιχτα μάτια,γεμάτα έκπληξη ανάμικτη με αγωνία, μάτια που σε κοιτάνε αλλά δεν βλέπουνε εσένα αλλά ένα ακατάληπτο θέαμα, μάτια που γεμίζουν με τρόμο όταν αντιλαμβάνονται (κατά βάθος δεν θέλουν να το αντιληφθούν...) ότι δεν πρόκειται να γελάσει κανείς στο τέλος, όταν καταλαβαίνουν πως τα δικά σου μάτια, ξαφνικά, έχουν την έκφραση του πάγου, του ουρανού,του τίποτα)
Στρέφομαι προς την ξανθομαλλούσα ξερόλα, την οποία είχα από το πρώτο νανο-σεκόντ αντιπαθήσει όταν μου την γνώρισαν. Τα μπλέ της ματάκια, ήδη δείχνουν να έχουν ξεπεράσει το πρώιμο σόκ,και ετοιμάζονται για την λεκτική αντεπίθεση.Βαριέμαι ν'ακούσω:κάνω τον κόπο να σκύψω λίγο μπροστά της,σηκώνοντας το λιγότερο θρυμματισμένο ποτήρι νερού,και χώνω τη σπασμένη άκρη του στο (αριστερό) της μάτι.Είναι γελείος ο θόρυβος που ακούγεται,κάτι σαν "πλόπ", σαν να σκάει ένα οίδημα ή μια φούσκα με νερό: όπως και νά'χει, της κόπηκε η όρεξη για κράξιμο,τώρα προσπαθεί να πιάσει το απολειφάδι του ματιού της που προεξέχει, και να το βάλει στη θέση του (απλά,γελείο το θέαμα...).Ναι, και φυσικά ουρλιάζει, με ένα βαθύ λαρυγγισμό, που την κάνει ακόμα πιο αντιπαθητική. Κλωτσάω την καρέκλα της, πέφτει κάτω και κουλουριάζεται:την κλωτσάω στο πρόσωπο μερικές φορές, μπας και σταματήσει, και στην έκτh-έβδομη κλωτσια, κάτι πετυχαίνω: άσ'την εκεί για την ώρα.
Γυρνάω στον φίλο που μας κάλεσε, και είπε τα μύρια όσα για τους συναδέλφους του.Δεν περίμενα πως θα αποδεικνυόταν τόσο ποταπό αρχίδι,και είναι να στεναχωριέσαι, γιατί τον είχα συμπαθήσει αρκετά από τις πρώτες μέρες-πριν αρχίσει να με θεωρεί "δικό του" και μου ανοιχτεί. Δεν είμαι "δικός" κανενός ρε βλάκα.Και όσο προσπαθείς να δημιουργήσεις αυλή, τόσο σιχαμερότερος θα γίνεσαι... Δεν του τα λέω αυτά φυσικά-ποιός ο λόγος, δεν δείχνει να καταλαβαίνει από λόγια (άσε που δεν δείχνει γενικά να επικοινωνεί με το περιβάλλον αυτή τη στιγμή που τον πλησιάζω...). Σηκώνω την καρέκλα μου, και τον χτυπάω με αυτή στο κεφάλι. (Ά,ξέχασα να σας πω ότι είχε φρεσκοκουρευτεί πριν έρθει για τον καφέ... Πεταμένα λεφτά, τς τς τς...). Πέφτει κάτω από την δικιά του σαν σκατό. Φαίνεται να τον έχω χτυπήσει σοβαρά, άν και δεν άκουσα κανα κόκκαλο να σπάει.Το αίμα πάντως ρέει άφθονο,φαίνεται αν και προσπαθεί να κρυφτεί κάπως,βάζοντας τα χέρια του μπροστά.Κοιτάω την καρέκλα που ακόμα κρατάω:έχει τρίχες και κομμάτια δέρματος πάνω-απλά τον έκοψα γαμώτο?
Τεσπα: σηκώνω το ρουφιανο-κινητό του,που πρώτο αριθμό ταχυ-κλήσης,έχει τον Προιστάμμενό μας (όχι την μάνα του.Όχι την γκόμενα.Τον προιστάμενό του. Και μετά με λες υπερβολικό...), και του το βάζω στο στόμα,με λίγο κόπο ομολογώ.Τον γυρίζω σε ύπτια θέση (έλα, γύρνα σαν καλό παιδί! Για κάποιο παράλογο λόγο,γυρνάει, νομίζει ότι ίσως θέλω να τον βοηθήσω τελικά.Έλεος!), και το κινητό του προεξέχει το μισό από το στόμα του.Στέκομαι από πάνω του, κεντράρω καλά και...κράκ!!!, κατεβάζω το πόδι μου στο στόμα του, με όλη τη δύναμη που μου παρέχει το δεξί μου ποδαράκι:Όλο μέσα αυτή τη φορά το κινητό!!! Πρέπει να του έσπασα και κάτι δόντια, αλλά μάλλον τα έχει καταπιεί ήδη, καθώς ήταν από την μέσα πλευρά της στοματικής κοιλότητας.Άσε που πρέπει να χτύπησα και την τραχεία του-έπιασα πάτο μιλάμε, χαχαχαχα !!! Το πρόσωπό του πήρε μπλαβί χρωματάκι, οπότε μάλλον, γυρίζω να ασχοληθώ και με το μισοτελειωμένο ξανθομάλλικο αρπακτικο...
Το δικό της πρόσωπο, έχει γίνει σκέτη αηδία:ένα λευκό,κολλώδες υγρό κυλάει από την τρύπα που της άνοιξα (ακούγεται κάπως σεξουαλικό αυτό? Νομίζω ναι-τουλάχιστον εμένα, δεν με αφήνει αδιάφορο ;) ...),ανάκατο με αίμα και δάκρυα (?) Καλά, όχι ότι ήταν και πολύ καλύτερο πριν, έτσι?... Μιλάμε, δεν έχει το θάρρος ούτε να σηκωθεί να διεκδικήσει την σωτηρία της! Χαμένο κορμί (με φωνάζουν κι αλήτηηηηηηηη...) ήταν,είναι και θα γίνει.Διακρίνω την γαμψή της μυτόγκα,και θυμάμαι τα καυστικά της σχόλια σχετικά με τους εκπαιδευόμενους που "πέρασαν από τα χέρια της", και πως τους κοίταζε όλους με μισό μάτι. Οπότε κάνω το προφανές:σηκώνω τα Gucci γυαλιά ηλίου της από κάτω(τέλος πάντων, ό,τι έμεινε από αυτά...), και της χώνω τον κοκκάλινο σκελετό στο άλλο ματάκι της. Ο ίδιος γελείος θόρυβος "πλοπ", λιγότερο βαθύς λαρυγγισμός αυτή τη φορά. Άρχισα να βαριέμαι μαζί της: Τραβάω το γυαλί "ταρταρούγκα" από την δεύτερη τρύπα που της άνοιξα, και χώνω στη θέση του,το μεταλλικό πόδι της καρέκλας που καθόμουν.Ελέγχω αν ήταν το πόδι που είχε τις τρίχες του ρουφιανάκου:όχι, και με απογοητεύει λίγο αυτό, μιας και θα ήταν άκρως ενδιαφέρουσα σύμπτωση.Μετά κάθομαι πάνω στν καρέκλα για λίγο, ίσα να ξαποστάσω:δεν έχω πολύ ώρα στην διάθεσή μου, δεν ξέρω τι ώρα κλείνουν τα μανάβικα, και θέλω να φάω μια χωριάτικη σαλάτα για μεσημέρι...
Αφήνω τις 2 άλλες κοπέλες στην ησυχία τους:δεν με πείραξαν ποτέ, οπότε δεν είμαι κανάς τρελός να τις πονέσω!!! Εξάλλου, έχουν όλο τον χρόνο μπροστά τους να το κάνουν... Τις αφήνω να πληρώσουν και για το freddo μου (αν κάνουν φασαρία με τη σερβιτόρα για το ότι δεν θέλουν να πληρώσουν ξένο καφέ,τους δίνω 1000 δίκια:είπαμε, δεν πινότανε μιλάμε!), και φεύγω, απολαμβάνοντας τον ήλιο που ακόμα είναι στο ζενίθ του... Ποιός ξέρει τι εμπειρίες θα μας φέρει και αυτό το Σαββατιάτικο απόγευμα...
Διάολε...μέχρι που ψευτοσφυρίζω κι ένα τραγουδάκι!