Εξωτερικευση των εσω...

Day 1. Πολύ λίγος χρόνος, και πολύς κόσμος να τιμωρηθεί.Νομίζω πως η κατάρα των καιρών μας είναι αυτή ακριβώς, το ότι δεν έχουμε τον χρόνο να αξιολογήσουμε σωστά τα στοιχεία, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις.Φαίνεται πως,έτσι πιάστηκα κι εγώ αδιάβαστος...

Πολλές μέρες τώρα ο εαυτός μου,το φιλαράκι μου ο Μ. με σπρώχνει να πάρω αποφάσεις που απέφευγα.Κακώς, το να αποφεύγεις το πρόλημα, απλά το μεταθέτεις.Αν σαπίσει το δόντι,θα βρωμίσει το στόμα.Αν ξεχάσεις το πτώμα στον ήλιο, θα βρωμίσει το σπίτι. Αυτονόητα πράγματα.Ας λογικευτώ λοιπόν...

Εκμεταλλεύομαι τα τρία κολλητά ρεπό μου για ένα γρήγορο ταξίδι στην πρωτεύουσα, που όσο την αγαπούσα, τόσο μου την έχει κάνει αντιπαθή η *Α.* με τα όσα έχουν διαπραχθεί εκεί.Μου έφτανε και ένα ρεπό για να είμαι ειλικρινής, αλλά γιατι να ζοριστώ χρονικά?Η ιεροτελεστία απαιτεί και το στοιχείο της απόλαυσης από το μέρος μου,ως εκ τούτου, let's take my time... εξάλλου, το live είναι αύριο,αλλά μια ανίχνευση του χώρου ποτέ δεν έβλαψε τον προσεκτικό σε αυτό τον κόσμο μας...Οπότε, πρέπει αποψε, να κάνουμε έξοδο στον συναυλιακό χώρο...και πόσο βαριέμαι...Θα προτιμούσα να πάω κανα σινεμα...Ουφφφφ....

[FLASHBACK:Πέσαν πάλι στην υπόληψή μου "κρυφά" μηνύματα του φίλου μας του *Η.Μ* προς την *Α.*.Και είπα να κάνω-ΠΑΛΙ- τον μαλάκα,ώστε να κερδίσω το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού.Πρόσκληση για το live της κωλομπάντας του,"φυσικά θα έρθεις","εννοείται θα έρθω", και άλλο ένα ταξίδι στην Αθήνα μας...Κανείς δεν με προσκαλεί-σιγά το νέο,ποιός θέλει τον νταβα πάνω από το κεφάλι του ενώ θέλει να φλερτάρει με την ησυχία του?Θα του διδάξω τι θα πεί ησυχία μια και καλή...]

Day 2. Το ξύπνημά μου ήταν βαρύ στο ξενοδχείο,αποτέλεσμα της μπάμπας επί "x" επαναλήψεις που χτες ήπια προσπαθώντας ν'αντέξω την μουσική...Σχεδόν με προτρέπει να εγκαταλείψω τα σχεδιά μου η ιδέα της μουσικής επανάληψης αποψε!Οχι όμως:ο σκοπός είναι ιερός,και ως τέτοιος, θα ακολουθηθεί με ευλάβεια...

Βράδιασε.Ξεκινάω για το μαγαζί."Εναρξη του live ώρα 10.00" γράφει το κακόγουστο flyer που περιμάζεψα από το πάτωμα χτες.Οπότε, ας είμαι λίγο πιο πριν εκεί:μπορεί να είμαι τυχερός και να δω την μπάντα από πριν.Ή,να είναι αυτή τυχερή και να μην με δει -θα δειξει...

Μπαίνω μέσα.Στριμώχνομαι και ενοχλούμαι.Δήθεν κόσμος προκαλεί δήθεν ατμόσφαιρα.Το τελευταίο που με νοιάζει, ειλικρινά αυτή τη στιγμή.Ψάχνω την τουαλέτα-όχι για να ξεράσω από τη μουσική που ήδη άρχισε να μου χτυπάει τα μηνίγγια,αλλά για να πλύνω το πρόσωπό μου:κάνει υπερβολική ζέστη εκεί μέσα στο "Αριζόνα", και σε συνδιασμό με την καπνίλα, δεν αντέχεται.Καθώς βγαίνω από την τουαλέτα,πέφτω -ώ,Θεοί!- πάνω του.Είναι με μια κοπελίτσα-την κοπέλα του προφανώς.Της μιλαει,όμως ταυτόχρονα κοιτάει συνεχώς πέρα-δώθε, αναζητώντας κάτι.Υποψιάζομαι τι μπορεί να είναι, και αυτό μου υπενθυμίζει πως,καλό θα ήταν να λουφάξω για λίγο ακόμα,Η ώρα δεν έχει έρθει ακόμα,όμως χαμογελάω καθώς αισθάνομαι τα χέρια μου να ιδρώνουν-και αυτή τη φορά από την έξαψη...

Το live έχει ξεκινήσει.Είναι μπροστά μπροστά,πάντα κατα την προσφιλή της συνήθεια. Την κοιτάω και αυτή δεν με βλέπει.Σχεδόν την λυπάμαι προκαταβολικά για την οδύνη που θα πάρει, το γκρέμισμα του είναι της... Μπαγάσα,θα έχεις δυο γυναίκες να κλαίνε από πάνω σου σήμερα... Βλέπω ότι στο διάλειμμα μεταξύ των τραγουδιών, ο φίλος μας έχει κατεβάσει 2-3 μπύρες,ανάμεσά τους και αυτή με την ωραία ουσία που σε κάνει κολλητό της χέστρας.Απορώ που δεν έχει ακόμα σηκωθεί για να καθίσει στο θρόνο. Γερή κράση ο φίλος *Η.Μ.* σκέφτομαι, αλλά το παίρνω πίσω γιατί,με το που τελειώνει το επόμενο τραγούδι-μελωδικός θάνατος,κάνει ένα νόημα στους υπόλοιπους της μπάντας, παρατάει την ντράμς (αχ, ναι, ξέχασα να σας το πω,είναι ντράμερ.Ημουν κι εγώ καποτε.Λέτε να τον ζηλεύω ΚΑΙ γι αυτο??) και με τις μπακέτες στο χέρι, φεύγει σχεδόν αναξιοπρεπώς για την τουαλέτα.ακολουθώ διακριτικά,αν και η προσοχή του κοινού είναι στραμένη στις παπαριές που λεει ο τραγουδιστής στο κοινό:Συνεχισε αγόρι μου,γιατί συντομα θα σου κλεψουν την παράσταση!

Άδεια η τουαλέτα, και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα μικρό θαύμα.Βοηθάει και η μπόχα που βγαίνει από την μοναδική κατελλημενη τουαλέτα (για τα ηχητικά εφέ δεν θα μιλήσω-εξάλλου είναι πιο εύηχα από την μουσική που παράγει ο υπαίτιος τους...).Κλειδώνω την εξωτερική πόρτα της τουαλέτας,κι επιτελους μπορώ να βγάλω τα υπέροχα μαχαίρια μου από την (άβολη) κρυψώνα τους στο παλτό μου.Περιμένω λίγο ακόμα, και χτυπάω την πόρτα. "Άααααλλος!!!" (έλα!) .Ξαναχτυπάω.Ακούω δραστηριότητα-μεταλλικά καλαθάκια ανοίγουν,καζανάκι πατιέται, το καλαθάκι ξαναανοίγει (μα, ΤΙ ΣΚΟΥΠΙΣΕ τέλος πάντων!!!...) και...ξεκλειδώνει η πόρτα...

Μια κλωτσιά μου την ανοίγει προς τα μέσα με δύναμη και πριν τον δω, τον ακούω να προσγειώνεται ξανα στην χέστρα-κάπως άγαρμπα ομολογώ.Ανοίγω την πόρτα τελείως, και τον βλέπω,μισοκαθισμένο-μισοπεσμένο στο υπέροχο πορσελάνινο έπιπλο.Είναι λίγο ζαλισμένος, δεν πειράζει, θα του περάσει μια και καλή.Τον πλησιάζω, και χαμογελώντας πλατια,του συστήνομαι.Δεν δειχνει να καταλαβαίνει:δεν περίμενα να το κάνει. Χαμογελώντας πάντα,του ζητάω αυτόγραφο!Βγάζω από την κωλότσεπη το flyer του κώλου,και τον ρωτάει αν θα υπογράψει.Εξακολουθει να με κοιτάει αποσβολωμένος (μα, καθόλου ετοιμόλογος πια???Απορώ τι του βρήκε!) και λέω να του δώσω έναν λόγο να σταματήσει να το κάνει:το αριστερό μου χέρι καρφώνει το μαχαίρι στον μηρό του,και αυτό διαπερνά τη σάρκα και το κόκκαλο και βγαίνει από κάτω-το άκουσα να γρατζουναει την πορσελάνη.
Το ουρλιαχτό θυμίζει κάτι από λύκο που τον τάισαν ταβανόπροκες,αλλά δεν έχω καιρό για υψηλή κριτική:με το χέρι που είναι πλέον ελεύθερο,τον πιάνω από το μαλλί,και με μια απότομη κίνηση (δυσκολευομαι λόγω του περιορισμένου χώρου,αλλά δεν γκρινιάζω, τι να πει και άλλος...)τον αναγκάζω να σκύψει,αποκαλύπτοντας τον σβέρκο του.Αντιστέκομαι στον πειρασμό να του γδάρω το σκάλπ και να ντυθώ την επόμενη Τσικνοπέμπτη μεταλλάς,και απλά του ρίχνω 3-4 γονατιές στο πρόσωπο.Ησυχάζω κάπως, και μετά αφού του ρίξω ακόμα 2-3,τον ξαναστηρίζω στον τοίχο να θαυμάσω το έργο μου:Έπος! Θα το ονομάσω "Το μπλαβί του ανατέλοντος ηλίου"... Δεν αφήνομαι όμως να με συνεπάρει η φιλόμουσσος πλευρά του εαυτού μου,μιας κια εδώ ήρθαμε για αν κάνουμε δουλειά.Αφού του χώσω το κεφάλι στο καφετί νερό της χέστρας για κανα λεπτό,μαζεύω τις μπακέτες που έχει αφήσει κάτω για να πιάσει το κωλόχαρτο (Ίιιιου!!!), καθώς και το ρολό που έχει αφήσει επίσης να του πέσει,και εχει μουσκέψει ήδη στο αίμα του:με μια αποφασιστική κίνηση, του το βάζω στο στόμα, και με μια άλλη, μάλλον περισσότερο απολαυστική, η μπαγκέτα βρίσκεται να εξέχει από την κόχη του ματιού του:Πιθανότατα αυτό θα του προξενούσε μια καραμπινάτη μόλυνση υπό νορμάλ συνθήκες, αλλά θα τον γλυτώσω από αυτό, that's a promiss!
Ο ήχος που το μπουκωμένο στόμα του γέννησε, πνίγηκε εν τη γεννέσει του,κι έτσι μου εδωσε τον χρόνο να ασχοληθώ λίγο ακόμα μαζί του.Οι κινήσεις των χεριών του είναι σπασμωδικές, αγγιζει την μπαγκέτα και δεν τολμάει να την τραβήξει, προσπαθεί να σηκωθει και γλυστράει στο αίμα του το ίδιο (2,3 φορές...), και -διάολε, ακούω καλά?- κλαίει,ωλέπω δάκρυα να κυλάνε από το σώο του μάτι.Διάολε, το παρατράβηξα αυτή τη φορά... Πρέπει να το τελειώσω,δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το πράγμα.Και τότε ακούω την φωνή της απ'έξω:

"*Η.Μ* είσαι καλά.Έλα, ξεκινάνε είπανε.Χρειάζεσαι κάτι,να σε βοηθήσω?"

Ε,τώρα φταίω εγώ που ξαναγινα τούρκος??Δεν μπορούσε να έθει η κοπέλα του,έπρεπε να έρθει η δικιά μου???

Με τρια χτυπήματα του ανοίγω την κοιλιά, και τα σπλάχνα του ξεχύνονται σαν φίδια κατακόκκινα.Τα πιάνω με το χέρι μου,και βλέπω το ένα του μάτι να αλοιθωρίζει από τον εξωπραγματικό πόνο που βιώνει.Τα έντερά του γίνονται ο βρόγχος που τον πνίγει, και κανείς το μόνο που μπορεί πλέον να στοιχηματίσει αν θα πεθάνει από ασφυξία ή από τον πόνο θα ανατιναχτεί το κεφάλι του:"rien ne va plus, madames et monsieurs"... Σφίγγω ακόμα πιο γερά, και νιώθω τους σπασμούςτου να γίνονται πιο ακανόνιστοι- τα πόδια του τινάζονται,του φεύγει η μπότα-αν είναι δυνατόν, φοράει ΑΣΠΡΗ ΚΑΛΤΣΑ από μεσα!!!!!- και στο τέλος, σαν σακί με κόκκαλα, "χύνεται" στο πάτωμα... Περιμένω για λίγο απο άνω του, θέλοντας να σιγουρευτώ ότι δεν είναι τίποτε φτηνα κόλπα παρμένα από ταινίες για να την γλύτώσει-μάλιστα, επειδή είμαι δυσπιστος, παίζω λίγο με την εξέχουσα μπαγκέτα,μιας και αυτό λογικά θα πονούσε υποθέτω (θρυλική μπαγκέτα, μαλάκα, θα αξίζει κάποια στιγμή μια περιουσία!!!Λέω να πάρω το ζευγαρι της σπίτι για ενθύμιο !), και,μιας και δεν κουνάει ούτε βλέφαρο, υποθέτω ότι η δουλειά μου με τον τύπο που δεν καταλάβαινε την διαφορά μεταξύ "ελεύθερης" και "μη" κοπέλας, έφτασε στο τέλος της...

Πλένω τα χέρια μου (πράγμα τουλάχιστον κωμικό,αν αναλογιστεί κανεις ότι ο μισός είμαι καλυμμένος με αίμα...Όμως, τα μαύρα ρούχα είναι πάντα η λύση-μετά λένε γιατί δεν βγαίνουν από την μόδα...),και ξεκλειδώνω την πόρτα.Προετοιμάζομαι για το πλήθος που,κρατώντας τις φούσκες τους τόση ώρα, θα με στολίσουν με ουκ ολίγα κοσμητικά:δεν είναι κανένας εκτός από την *Α.*! Σταματάω, την κοιτάω σοβαρά, και της λέω:" Καλύτερα να μην πάς μεσα αυτή τη στιγμή...Ο φίλος σου μάλλον τα μπέρδεψε αυτά που έπινε, και είναι μεσα.Αστα,έχει βγάλει τ'άντερά του σου λέω!..." Απομακρύνομαι,και πηγαίνω προς το μπαρ, μιας και ένα Tequila Sunrise θα με έκανε να νιώσω καλύτερα:σιχαίνομαι την μπόχα που αναδύουν οι τουαλέτες, καταλαβαίνετε...